Αστράφτει , συννεφιάζει . αναδιπλώνεται ...

   Πάνε δύο εβδομάδες τώρα που πότε βρέχει καταρρακτωδώς , πότε βγαίνει ο ήλιος , πότε και τα δύο ταυτόχρονα. "Αστράφτει , συννεφιάζει , αναδιπλώνεται " σκέφτομαι. Τι υπέροχοι στίχοι! Φυσικά πρόκειται για τον "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου. Την ίδια ακριβώς στιγμή αναρωτιέμαι "σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό"  μπορεί να εμπνεύστηκε και να μας χάρισε αυτή τη μουσική , αυτούς τους στίχους , αυτό το ποίημα- όσο κι αν ο ίδιος συνέχεια τραγουδά "εγώ δεν είμαι ποιητής , είμαι ο λυγμός του" . Για καλή μου τύχη είχαν ασφαλώς αναρωτηθεί κι άλλοι πριν από μένα- μάλλον τελικά αυτοί ήταν οι τυχεροί  που τον γνώρισαν από κοντά και μίλησαν μαζί του- και του έθεσαν το ερώτημα που προανέφερα. Ο ίδιος , ανθρώπινος και ειλικρινής, εξομολογήθηκε την περίεργη εκείνη συνθήκη που τον οδήγησε στη δημιουργία του "Αυγούστου".

(απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ν.Παπάζογλου στη Βίκυ Φλέσσα)

 "Το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη ήταν κατεστραμμένο από το σεισμό του '78 , η γυναίκα μου με τη νεογέννητη κόρη μου πήγαν στην Αμερική ,κι εμένα με πήρε τηλέφωνο ο Σαββόπουλος να πάω στο σπίτι του στο Πήλιο για να μην είμαι μόνος μου. Πήγα ,λοιπόν, κι εκεί βρέθηκα μπροστά σε μία φοβερή καλλονή ! Και φοβήθηκα τόσο πολύ!Φοβήθηκα να ερωτευτώ κι επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη τρέχοντας,κλείστηκα στο σπίτι κι έγραψα τον Αύγουστο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έγραψα ποτέ στο χαρτί.Τον τραγούδησα αμέσως". 

   Στη συνέχεια της συνέντευξης ο Ν.Π αποκαλύπτει ότι η γυναίκα του γνώριζε ότι το τραγούδι το χει γράψει γι αυτή την κοπέλα .Το μισό τραγούδι , όμως! Γιατί το υπόλοιπο το 'χει γράψει με αφορμή τη γέννηση της κόρης του , όπως ο ίδιος αναφέρει."Ήθελα να ψάλλω την ωραιότητα της γυναίκας". Και τα κατάφερε! 

    Σε άλλο σημείο της συνέντευξης αναφέρει ότι η στροφή 

"Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις"

έχει να κάνει με τη φράση που έλεγε η μητέρα του κάθε φορά που γελούσαν κι ήταν πολύ χαρούμενοι "σε καλό να μας βγει". "Όταν κάποιος χαίρεται πολύ , θα έρθει η στιγμή που θα πονέσει βαθιά για να επέλθει ισορροπία. Είναι σαν να κλέβεις από τον κοινό πλούτο λίγο παραπάνω χαρά και άλλοι υποφέρουν εξαιτίας αυτού.Αυτό πρέπει να εξισορροπηθεί".

   Ακούγοντας την παραπάνω συνέντευξη συνειδητοποίησα ότι συχνά σιγοτραγουδούσα τους στίχους του εν λόγω κομματιού- και άλλων- αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα σκεφτεί σε τι ακριβώς αναφέρονται. Ποια ακριβώς κατάσταση περιγράφουν η κάθε πρόταση , φράση , λέξη μία προς μία! Αυτή τη φορά δε θα ρίξω την ευθύνη στο "περίπου" που διακατέχει τη σύγχρονη εποχή. Δικό μου το λάθος. Δικό μας το λάθος να μένουμε στο "περίπου" , στο γενικό , στο αδιάφορο.Μελετώντας την ίδια τη φύση του εκάστοτε τραγουδιού ίσως βρούμε κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά , ίσως βρούμε απαντήσεις σε ερωτήματα μας , ίσως να μην βρούμε και τίποτα.Όμως θα έχουμε ψάξει κι αυτό από μόνο του κάτι είναι .Ας πάμε ,λοιπόν, κι "ας μας βγει και σε κακό".

ΣΤΙΧΟΙ-ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

NIKOΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό