Αν τραγούδι τελικά είν' η ζωή ....

       Δύο και μισή το βράδυ. Απόλυτη ησυχία  στον άλλοτε γεμάτο  από θορύβους κι ανθρώπους δρόμο. Κανένα αυτοκίνητο, κανένας άνθρωπος. Ίσως  φταίει ο καιρός, το περασμένο της ώρας, η οικονομική κρίση, ίσως φταίνε τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι ή ίσως πάλι φταις κι εσύ. Θυμίζει το λογοτεχνικό μοτίβο της σιγής του κόσμου πριν να συμβεί κάτι συνταρακτικό. Και πράγματι, η παράδοξη αυτή σιγή σβήνει όταν ακούγεται μια δυνατή βροντή που σε ταρακουνάει τόσο έντονα, λες και προσπαθεί από κάτι να σε ξυπνήσει. Ακολουθούν οι πρώτες ψιχάλες, τόσο απαλές, σχεδόν αθόρυβες,σαν να χαϊδεύουν το έδαφος. Μοιάζουν με νανούρισμα που σε ηρεμεί και σε ταξιδεύει .Οι ψιχάλες σταδιακά αυξάνονται και αρχίζουν να χτυπούν το έδαφος. Αστράφτει! Το φως της αστραπής μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του δρόμου είναι τόσο έντονο, λες και σε προκαλεί να ανοίξεις τα μάτια σου για να το δεις. Η βροχή έχει δυναμώσει κι από μελωδική μουσική μετατρέπεται σε ροκ συναυλία. Ο αέρας που σφυρίζει την εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο. Ο ήχος της  είναι τόσο αρμονικός που αντί να σε τρομάζει και να σε κάνει να κλείσεις τα παντζούρια,  θες να τα ανοίξεις διάπλατα για να ακούσεις τη μουσική που παίζει η φύση. Φυσικά αυτή η μουσική καμία σχέση δεν έχει με την παραφωνία των αυτοκινήτων που συνήθως μονοπωλούν αυτό το δρόμο. Σιγά σιγά η βροχή σταματάει, οι ψιχάλες χαϊδεύουν το έδαφος κι ο άνεμος σφυρίζει ρυθμικά την τελευταία του νότα. 

Μπόρα ήταν και πέρασε!

     Μπορείς να ηρεμήσεις. Μέχρι το πρωί όλα θα 'χουν στεγνώσει.Θα μπορέσεις να βγεις χωρίς να  στάζουν νερά από τα μπαλκόνια , χωρίς να φοβάσαι μήπως και χαλάσουν τα μαλλιά σου, χωρίς να χρειάζεται να κουβαλάς ομπρέλα, χωρίς να προσέχεις μη γλιστρήσεις. Κι όλα θα είναι όπως πριν. Τα αυτοκίνητα, ο κόσμος, τα φώτα των φαναριών κι όχι της αστραπής. Όλα! 

    Γιατί  μας ενοχλεί η όποια ξαφνική βροχή  αλλάζει για λίγο την κανονικότητα της οργανωμένης σε κουτάκια ζωής μας. Μας ενοχλεί η όποια μελωδία εμφανίζεται στην καθημερινή παραφωνία μας προσπαθώντας να μας μάθει ότι υπάρχουν και νότες που βρίσκονται πάνω από το πεντάγραμμο.Έτσι έχουμε μάθει. Κλείνουμε τα μάτια μας στις αστραπές που προσπαθούν να μας δώσουν κάτι από τη λάμψη τους. Βουλώνουμε τα αυτιά μας στις βροντές που μας ταρακουνούν. Μπόρα είναι θα περάσει, λένε οι παλιοί. Γιατί να την αφήσουμε όμως να περάσει και να μην ακούσουμε κι αυτό το τραγούδι; Μα η απάντηση είναι τόσο απλή. Δεν ακούμε τέτοια μουσική, προτιμούμε τα εμπορικά.

     Πράγματι δεν είναι και τόσο εμπορική αλλά ίσως μερικές φορές είναι καλό να δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ακούσει και να μάθει κι άλλες μελωδίες,λίγο διαφορετικές. Αν η ζωή είναι μουσική το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να χορέψουμε στο ρυθμό της!

Κάπως έτσι ίσως . . .