Δύο ξένοι !

4 Ιουνίου 2008. Μεσημέρι. Mόλις είχα επιστρέψει στο σπίτι από τις πρωινές εξετάσεις στο σχολείο. Κείμενα γράφαμε. Πρώτη λυκείου. Σαν τώρα το θυμάμαι. Ανοίγω την τηλεόραση : "νεκρός βρέθηκε ο Νίκος Σεργιανόπουλος με 7 μαχαιριές ". Μέχρι να συνειδητοποιήσω ποιος , τι και γιατί άλλαξα κανάλι χωρίς καν να το καταλάβω. "Νεκρός στο σπίτι του βρέθηκε ο Σεργιανόπουλος με 9 μαχαιριές" .Είχα αρχίσει να το συνειδητοποιώ. Αλλά πάνω στο σοκ της στιγμής δεν αντιλήφθηκα ότι ο αριθμός με τις μαχαιριές αυξήθηκε. Που να φανταζόμουνα ότι κάθε ώρα οι μαχαιριές στους τίτλους των ειδήσεων αυξάνονταν σταδιακά .Κι από 9 γίναν 12 κι από 12 ,22 και μετά 33; 

Σαν τώρα το θυμάμαι. Με είχε σοκάρει τόσο πολύ όλο αυτό από την πρώτη στιγμή που είδα την είδηση. "Δεν μπορεί..κάποιος μας κάνει πλάκα" , σκέφτηκα. 33 μαχαιριές ; Αυτό δεν ήταν δολοφονία. Ήταν σφαγή. Ήταν το απόλυτο μίσος. Λες κι ο δράστης να έβγαλε όλο του το άχτι πάνω σε αυτό το ανθρώπινο σώμα. Είναι ποτέ δυνατόν; Άνθρωπος να κάνει τέτοιο πράγμα σε άνθρωπο; Δε το χωρούσε το μυαλό μου -ακόμα δε το χωράει-. Θυμάμαι ότι είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου και δεν είχα καμία επαφή με το περιβάλλον.Το μυαλό μου είχε κολλήσει εκεί. Με είχε επηρεάσει τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.33 μαχαιριές. Τον έσφαξε. Που έχουμε φτάσει ; 

Όσοι έβλεπαν πόσο με είχε αγγίξει το θέμα με κοιτούσαν με το βλέμμα του τύπου "καλά τι σκας ,φίλος σου ήταν ή τον ήξερες κι από χθες ;" Tι σχέση έχει αυτό γαμώτο ! Ναι,δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ! Ναι ήμασταν "δύο ξένοι"! Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να με αφήσει αδιάφορη ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή;  Ό,τι και να ήταν όποιος και να ήταν. Κι αυτός ο ίδιος κι οποιοσδήποτε άλλος. Έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτή την είδηση σαν άκουγα το κουτσομπολιό της ημέρας ; Δεν έπρεπε να σοκαριστώ , να τρομάξω , να παγώσω ; Δηλαδή ποια θα ήταν η λογική αντίδραση ; Nα μη με νοιάξει καθόλου , σαν να συνέβη σε παράλληλο σύμπαν ; Σ' αυτόν τον κόσμο δε ζω ; Σ' αυτήν την υπέροχη κοινωνία δε ζούμε όλοι μας ; Σφάζονται δίπλα μας και εμείς δεν κάνουμε τον κόπο ούτε να στεναχωρηθούμε λίγο..έτσι για το τυπικό του πράγματος. Φοβόμαστε μήπως και φανούμε ευαίσθητοι και ρομαντικοί. Έχουμε χωθεί και χαθεί μέσα στο "εγώ" μας κι αν βγούμε από κει θα χαλάσει το σκληρό μας image!  Απόλυτη άγνοια. 

4 Ιουνίου 2012. Πέρασαν 4 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σεργιανόπουλου. Από τότε οι μαχαιριές συνεχίζουν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Κάθε μέρα , κάθε ώρα,κάθε λεπτό . Φαινομενικά πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην ουσία είναι όλα ίδια. Εκτός από τις μαχαιριές...