Εφαρμοσμένα. . . "Μαθηματικά" !

"Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα" ακούμε και ξανά ακούμε επί εικοσιτετραώρου βάσεως σε διαφήμιση γνωστού τηλεοπτικού καναλιού. Κι ενώ η συχνή μας έκθεση στο συγκεκριμένο μήνυμα θα έπρεπε να μας εκνευρίζει - όπως κάθε τι που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα- για έναν ανεξήγητο λόγο η συγκεκριμένη φράση προκαλεί μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά από την αναμενόμενη. 

Έχει καταλήξει , δηλαδή , να είναι το σλόγκαν της καθημερινότητας  , ένα κομμάτι της πραγματικότητας που το χρησιμοποιούν λίγο πολύ όλοι . Κι ίσως αυτό δεν είναι τόσο ανεξήγητο τελικά. Παρεμποδίζοντας σ' αυτό το σημείο τη ρομαντική προσέγγιση του θέματος έγινε μια προσπάθεια να βρεθεί η μαθηματική λύση του "προβλήματος" - όπως πολλοί θα βιαστούν να το ονομάσουν -. Γιατί συχνά θεωρούμε πρόβλημα ό,τι ξεφεύγει από τα καθημερινά και τα συνηθισμένα .

 Ας πάρουμε , λοιπόν , τα δεδομένα μας .Έχουμε :

- το μήνυμα : "τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα "

-το μέσο : τηλεόραση

- τη συχνότητα έκθεσης των ατόμων στο μήνυμα : μεγάλη

- συμπεριφορά των ατόμων : επιδοκιμασία-υιοθέτηση του μηνύματος

και το ερώτημα-ζητούμενο είναι γιατί τα ποσά "συχνότητα" και "συμπεριφορά" είναι αντιστρόφως ανάλογα. 

Αφού ξεκαθαρίστηκαν όλα αυτά , επιστρατεύουμε όλα τα μέσα που θα μας οδηγήσουν στη λύση. Εξισώσεις , συναρτήσεις , θεωρήματα , λογαρίθμους , απλές μεθόδους των τριών , των τεσσάρων , των δέκα - όσων χρειάζονται τέλος πάντων αφού έχουμε πρόβλημα να λύσουμε - ! Και μετά από αυτές τις υπεράνθρωπες προσπάθειες δεν έχει βρεθεί κάποιο αποτέλεσμα , ανακοινώνουν οι εξεταστές των πανελληνίων ότι έβαλαν λάθος θέματα , κατηγορούν όλοι όλους και τελικά αναζητείται  η λύση στην επιστήμη της Φυσικής και της Χημείας και της Ψυχολογίας και .. και .. και..

Η παραπάνω φυσικομαθηματική παρένθεση δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο ο κόσμος δεν ενοχλείται από τη ακατάπαυστη βροχή της ίδιας φράσης γιατί η εξήγηση είναι τόσο απλή και γήινη που δεν μπορεί - και δε θέλει- να την προσεγγίσει.

Και κάπου εδώ επιτρέψτε μου να γυρίσω στη ρομαντική οπτική , που για να θριαμβεύσει η λογική κι η επιστήμη -χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία-την άφησα πίσω προηγουμένως .Όταν όλες οι διαφημίσεις μιλούν για σαμπουάν , ρούχα , παπούτσια ,κινητά , ακίνητα κι έχει πιαστεί το χέρι σου να αλλάζεις κανάλι για να τις αποφύγεις ώσπου τελικά βγαίνεις στο μπαλκόνι γιατί σ' έπιασε πονοκέφαλος από το λάπτοπ στο οποίο είσαι καρφωμένος τόση ώρα. Τότε , κοιτάζοντας για λίγα μόνο δευτερόλεπτα τον ήλιο , τον ουρανό και τα σύννεφα η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό- ή που θα έπρεπε να σου έρχεται -  είναι ότι "Τα Ωραιότερα Πράγματα Στη Ζωή Δεν Είναι Πράγματα " κι όχι επειδή τυχαίνει να είναι το σλόγκαν ενός καναλιού τη δεδομένη χρονική στιγμή , αλλά γιατί πρόκειται για μια αλήθεια που τη συνειδητοποιείς καθημερινά στις μικρές στιγμές που φτιάχνουν αυτό το παζλ που λέγεται ζωή.

Κι αυτή είναι η λύση του μεγάλου προβλήματος που συζητάμε τόση ώρα . Πολλοί μπορεί να απογοητεύτηκαν και να περίμεναν να ειπωθεί κάτι πιο στομφώδες και βαρυσήμαντο αλλά μερικά πράγματα είναι τόσο απλά που αν τα προσεγγίσεις διαφορετικά απλά χάνουν την αξία τους. Αν πάλι υπάρχουν κάποιοι που δεν καλύφθηκαν υπάρχει και η εναλλακτική των μαθηματικών .

                                                       

Δύο ξένοι !

4 Ιουνίου 2008. Μεσημέρι. Mόλις είχα επιστρέψει στο σπίτι από τις πρωινές εξετάσεις στο σχολείο. Κείμενα γράφαμε. Πρώτη λυκείου. Σαν τώρα το θυμάμαι. Ανοίγω την τηλεόραση : "νεκρός βρέθηκε ο Νίκος Σεργιανόπουλος με 7 μαχαιριές ". Μέχρι να συνειδητοποιήσω ποιος , τι και γιατί άλλαξα κανάλι χωρίς καν να το καταλάβω. "Νεκρός στο σπίτι του βρέθηκε ο Σεργιανόπουλος με 9 μαχαιριές" .Είχα αρχίσει να το συνειδητοποιώ. Αλλά πάνω στο σοκ της στιγμής δεν αντιλήφθηκα ότι ο αριθμός με τις μαχαιριές αυξήθηκε. Που να φανταζόμουνα ότι κάθε ώρα οι μαχαιριές στους τίτλους των ειδήσεων αυξάνονταν σταδιακά .Κι από 9 γίναν 12 κι από 12 ,22 και μετά 33; 

Σαν τώρα το θυμάμαι. Με είχε σοκάρει τόσο πολύ όλο αυτό από την πρώτη στιγμή που είδα την είδηση. "Δεν μπορεί..κάποιος μας κάνει πλάκα" , σκέφτηκα. 33 μαχαιριές ; Αυτό δεν ήταν δολοφονία. Ήταν σφαγή. Ήταν το απόλυτο μίσος. Λες κι ο δράστης να έβγαλε όλο του το άχτι πάνω σε αυτό το ανθρώπινο σώμα. Είναι ποτέ δυνατόν; Άνθρωπος να κάνει τέτοιο πράγμα σε άνθρωπο; Δε το χωρούσε το μυαλό μου -ακόμα δε το χωράει-. Θυμάμαι ότι είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου και δεν είχα καμία επαφή με το περιβάλλον.Το μυαλό μου είχε κολλήσει εκεί. Με είχε επηρεάσει τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.33 μαχαιριές. Τον έσφαξε. Που έχουμε φτάσει ; 

Όσοι έβλεπαν πόσο με είχε αγγίξει το θέμα με κοιτούσαν με το βλέμμα του τύπου "καλά τι σκας ,φίλος σου ήταν ή τον ήξερες κι από χθες ;" Tι σχέση έχει αυτό γαμώτο ! Ναι,δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ! Ναι ήμασταν "δύο ξένοι"! Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να με αφήσει αδιάφορη ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή;  Ό,τι και να ήταν όποιος και να ήταν. Κι αυτός ο ίδιος κι οποιοσδήποτε άλλος. Έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτή την είδηση σαν άκουγα το κουτσομπολιό της ημέρας ; Δεν έπρεπε να σοκαριστώ , να τρομάξω , να παγώσω ; Δηλαδή ποια θα ήταν η λογική αντίδραση ; Nα μη με νοιάξει καθόλου , σαν να συνέβη σε παράλληλο σύμπαν ; Σ' αυτόν τον κόσμο δε ζω ; Σ' αυτήν την υπέροχη κοινωνία δε ζούμε όλοι μας ; Σφάζονται δίπλα μας και εμείς δεν κάνουμε τον κόπο ούτε να στεναχωρηθούμε λίγο..έτσι για το τυπικό του πράγματος. Φοβόμαστε μήπως και φανούμε ευαίσθητοι και ρομαντικοί. Έχουμε χωθεί και χαθεί μέσα στο "εγώ" μας κι αν βγούμε από κει θα χαλάσει το σκληρό μας image!  Απόλυτη άγνοια. 

4 Ιουνίου 2012. Πέρασαν 4 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σεργιανόπουλου. Από τότε οι μαχαιριές συνεχίζουν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Κάθε μέρα , κάθε ώρα,κάθε λεπτό . Φαινομενικά πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην ουσία είναι όλα ίδια. Εκτός από τις μαχαιριές...

Αυτό το Καλοκαίρι !

 

   Ιούνιος 2012! Πώς περνάει ο καιρός ; Πόσο γρήγορα ; Σε λίγο θα φύγει κι αυτός,κι ο επόμενος ..και το καλοκαίρι...και αυτό γίνεται και θα γίνεται συνέχεια. Λένε ότι όταν περνάς καλά , τότε ο χρόνος περνάει χωρίς να τον καταλαβαίνεις , διαφορετικά περνάει βασανιστικά αργά. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι καλύτερο.

 Κι εσείς δεν έχετε βρεθεί στη φάση που θέλετε να σταματήσει ο χρόνος ,ο χώρος ,οι καταστάσεις, να κινούνται τόσο γρήγορα , όσο τέλεια κι αν περνάτε; Βλέπουμε τις μέρες να φεύγουνε  και παρότι μπορεί να περνάμε τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μας,κάτι μας κρατάει πίσω,κάτι λείπει. Είναι εύκολο να καταλάβουμε τι μας προκαλεί αυτή τη σύγκρουση , βγαίνοντας μια βόλτα σ' ένα μεγάλο αστικό κέντρο ή ακόμα βγαίνοντας απλά στο μπαλκόνι μας. 

      Όταν περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους οργισμένους , ανήμπορους , απογοητευμένους που έχουν παρατήσει τα πάντα και δεν έχουν καμία όρεξη γι αυτό που ονομάζουμε ζωή ! Όταν βλέπουμε μικρά παιδιά στους δρόμους να μοιάζουν με φιλοξενούμενους αυτού του κόσμου και να μην έχουν καμία επαφή με την υποτιθέμενη ξεγνοιασιά της ηλικίας τους . Όταν ξυπνάμε το πρωί και το πρώτο πράγμα που ακούμε -αφού κάναμε το λάθος να βγούμε από το σπίτι μας - είναι ένα ατέλειωτο κορνάρισμα συνοδευόμενο από τα βρισίδια των ανυπόμονων οδηγών που έχουν κολλήσει στο μποτιλιάρισμα . Όταν ανοίγουμε το ραδιόφωνο κι η πρώτη είδηση που έρχεται στα αυτιά μας είναι " νεκρός βρέθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες ο..." "σάλο προκάλεσε ο βιασμός 11χρονης τα ξημερώματα στην..." "αυτοκτόνησε ο ένας..." "δολοφονήθηκε ο άλλος.." "θύμα ληστείας έπεσε ο..." " εξαπλώνεται το εμπόριο ναρκωτικών στο.." ! 

       Όταν συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν κι ακόμα περισσότερα που όλοι τα ξέρουμε τότε ναι , είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε γιατί πασχίζουμε να σταματήσουμε την ταχύτητα του χρόνου . Όσο κι αν εμείς μπορεί να πετάμε στα σύννεφα για τον α ή β λόγο , καταλαβαίνουμε ότι αυτή μας η ευτυχία δε χωράει σ ' αυτόν τον κόσμο , δεν είναι αυτό το σωστό πλαίσιο της. Σε μια πραγματικότητα που όλοι-λιγότερο ή περισσότερο- πονάνε , δεν μπορούμε να αφήνουμε το χρόνο να φεύγει ,απλά και μόνο επειδή εμείς περνάμε καλά!Γιατί τη χαρά αν δεν τη μοιραστείς κι αν δεν τη μοιράσεις , τι να την κάνεις; 

     1 Ιουνίου , λοιπόν σήμερα, αφορμή για να πιάσουμε το καλοκαίρι από την αρχή του ...κι όταν τελειώσει να μην πει κανένας μας την φράση "πέρασε o καιρός και δεν κατάλαβα τίποτα". Το να καταλάβουμε "κάτι" εξαρτάται από μας. Καλό καλοκαίρι !

Αστράφτει , συννεφιάζει . αναδιπλώνεται ...

   Πάνε δύο εβδομάδες τώρα που πότε βρέχει καταρρακτωδώς , πότε βγαίνει ο ήλιος , πότε και τα δύο ταυτόχρονα. "Αστράφτει , συννεφιάζει , αναδιπλώνεται " σκέφτομαι. Τι υπέροχοι στίχοι! Φυσικά πρόκειται για τον "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου. Την ίδια ακριβώς στιγμή αναρωτιέμαι "σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό"  μπορεί να εμπνεύστηκε και να μας χάρισε αυτή τη μουσική , αυτούς τους στίχους , αυτό το ποίημα- όσο κι αν ο ίδιος συνέχεια τραγουδά "εγώ δεν είμαι ποιητής , είμαι ο λυγμός του" . Για καλή μου τύχη είχαν ασφαλώς αναρωτηθεί κι άλλοι πριν από μένα- μάλλον τελικά αυτοί ήταν οι τυχεροί  που τον γνώρισαν από κοντά και μίλησαν μαζί του- και του έθεσαν το ερώτημα που προανέφερα. Ο ίδιος , ανθρώπινος και ειλικρινής, εξομολογήθηκε την περίεργη εκείνη συνθήκη που τον οδήγησε στη δημιουργία του "Αυγούστου".

(απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ν.Παπάζογλου στη Βίκυ Φλέσσα)

 "Το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη ήταν κατεστραμμένο από το σεισμό του '78 , η γυναίκα μου με τη νεογέννητη κόρη μου πήγαν στην Αμερική ,κι εμένα με πήρε τηλέφωνο ο Σαββόπουλος να πάω στο σπίτι του στο Πήλιο για να μην είμαι μόνος μου. Πήγα ,λοιπόν, κι εκεί βρέθηκα μπροστά σε μία φοβερή καλλονή ! Και φοβήθηκα τόσο πολύ!Φοβήθηκα να ερωτευτώ κι επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη τρέχοντας,κλείστηκα στο σπίτι κι έγραψα τον Αύγουστο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έγραψα ποτέ στο χαρτί.Τον τραγούδησα αμέσως". 

   Στη συνέχεια της συνέντευξης ο Ν.Π αποκαλύπτει ότι η γυναίκα του γνώριζε ότι το τραγούδι το χει γράψει γι αυτή την κοπέλα .Το μισό τραγούδι , όμως! Γιατί το υπόλοιπο το 'χει γράψει με αφορμή τη γέννηση της κόρης του , όπως ο ίδιος αναφέρει."Ήθελα να ψάλλω την ωραιότητα της γυναίκας". Και τα κατάφερε! 

    Σε άλλο σημείο της συνέντευξης αναφέρει ότι η στροφή 

"Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις"

έχει να κάνει με τη φράση που έλεγε η μητέρα του κάθε φορά που γελούσαν κι ήταν πολύ χαρούμενοι "σε καλό να μας βγει". "Όταν κάποιος χαίρεται πολύ , θα έρθει η στιγμή που θα πονέσει βαθιά για να επέλθει ισορροπία. Είναι σαν να κλέβεις από τον κοινό πλούτο λίγο παραπάνω χαρά και άλλοι υποφέρουν εξαιτίας αυτού.Αυτό πρέπει να εξισορροπηθεί".

   Ακούγοντας την παραπάνω συνέντευξη συνειδητοποίησα ότι συχνά σιγοτραγουδούσα τους στίχους του εν λόγω κομματιού- και άλλων- αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα σκεφτεί σε τι ακριβώς αναφέρονται. Ποια ακριβώς κατάσταση περιγράφουν η κάθε πρόταση , φράση , λέξη μία προς μία! Αυτή τη φορά δε θα ρίξω την ευθύνη στο "περίπου" που διακατέχει τη σύγχρονη εποχή. Δικό μου το λάθος. Δικό μας το λάθος να μένουμε στο "περίπου" , στο γενικό , στο αδιάφορο.Μελετώντας την ίδια τη φύση του εκάστοτε τραγουδιού ίσως βρούμε κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά , ίσως βρούμε απαντήσεις σε ερωτήματα μας , ίσως να μην βρούμε και τίποτα.Όμως θα έχουμε ψάξει κι αυτό από μόνο του κάτι είναι .Ας πάμε ,λοιπόν, κι "ας μας βγει και σε κακό".

ΣΤΙΧΟΙ-ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

NIKOΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Me and my synth !

Ανοίγοντας κανείς σήμερα το google έρχεται αντιμέτωπος με αυτήν εδώ την εικόνα :

    Πρόκειται για το πρώτο αναλογικό φορητό ηλεκτρονικό συνθεσάιζερ που εφευρέθηκε το 1963.H Google τιμά τον εφευρέτη του Robert Moog που γεννήθηκε σα σήμερα το 1934.Από μικρός έδειχνε την αγάπη του για τα ηλεκτρονικά και την τεχνολογία.Απόφοιτος του "Λυκείου των επιστημών".σπούδασε ηλεκτρολόγος - μηχανολόγος στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και απέκτησε διδακτορικό στη φυσική μηχανική από το πανεπιστήμιο Κορνέλ.

   Το 1964 ήταν η μεγάλη χρονιά για τον Moog, όταν κατασκεύασε ένα ιδιαίτερα πρακτικό ηλεκτρονικό συνθετητή με πλήκτρα, το Minimoog, το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με σχετική ευκολία αν συγκριθεί με τα τεραστίων  διαστάσεων και πολύπλοκα στη χρήση τους συνθεσάιζερ της εποχής του.

Με αυτή του την εφεύρεση έθεσε τα θεμέλια   για το μουσικό κύμα της ηλεκτρονικής μουσικής!

   Το επόμενο βήμα , όμως .στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής αλλα και των moog synthesizers έγινε στις αρχες της δεκαετίας του 1970 με την βασιλική εμφάνιση του Minimoog. Ένα φορητό και ιδιαίτερα μικρό για την εποχή του synthesizer, που πρόσφερε νέους και μπάσους ήχους στους μουσικούς που λατρεύτηκαν και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα.  

Ο Robert Moog έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως "ο θρυλικός εφευρέτης" που με την εμπνευσμένη και ερευνητική του εργασία χάρισε στην ηλεκτρονική μουσική πολυφωνία , μελωδία και αρμονία.

Σκέφτομαι και γράφω...

 

Κυριακή 20/5/2012 ! Μία μέρα πριν την έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων. Χιλιάδες παιδιά σ' όλη τη χώρα είναι έτοιμα να μπουν στις σχολικές αίθουσες για άλλη μια χρονιά και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να διεκδικήσουν μια θέση στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Ίσως είναι λάθος η έκφραση "καλύτερος εαυτός" όταν αναφέρεται κανείς στις πανελλήνιες. Το άγχος όλων αυτών που θα εξεταστούν αύριο αλλά κι εκείνων που έχουν- έχουμε - εξεταστεί στο παρελθόν , η γνωστή και πολυσυζητημένη παπαγαλία , οι ατέλειωτες ώρες στα φροντιστήρια δεν νομίζω πως εκπροσωπεί τον πραγματικό εαυτό κανενός. Βλέποντας τα πράγματα ρεαλιστικά , καλώς ή κακώς , αύριο -και σήμερα και χθες- οι "υποψήφιοι" φοιτητές πιο πολύ θα απαλλαγούν από ένα βάρος παρά θα δώσουν τον εαυτό τους , όπως συνηθίζεται να λέγεται.

       Παίρνοντας ως παράδειγμα το μάθημα της "έκφρασης - έκθεσης" που εξετάζεται αύριο νομίζω πως η παραπάνω θέση δικαιολογείται εύκολα.Όταν δηλαδή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς σου "μαθαίνουν" ότι "πρέπει να αρχίζεις το γραπτό σου με έναν πρόλογο που θα έχει περίπου την τάδε μορφή και πάνω κάτω τις τάδε λέξεις . Στο κυρίως θέμα θα πρέπει να ξεκινήσεις με το "αρχικά" και να ΜΗΝ ξεχνάς τις συνδετικές λέξεις  "προσθέτοντας" , "έπειτα" , "στη συνέχεια" κλπ κλπ (συγνώμη λάθος..."οι συντομογραφίες ΠΡΕΠΕΙ να αποφεύγονται").Στον επίλογο πρέπει να κλείσεις με μια φράση του τύπου "συνοψίζοντας" , "εν κατακλείδι" , "συμπερασματικά". Ακολουθώντας τα παραπάνω βήματα  και έχοντας αποστηθίσει καλά τα άπειρα φυλλάδια που διαπραγματεύονται όλες τις πιθανές θεματικές ενότητες μπορείς να γράψεις την τέλεια έκθεση !

     Και κάπως έτσι έχεις δώσει ένα κομμάτι του εαυτού σου σ' αυτή την έκθεση ; Έχεις εκφράσει τις σκέψεις , τα συναισθήματα , τις ιδέες σου πάνω στο χαρτί ; Eίναι δυνατόν μέσα από αυτή τη διαδικασία και τη μέθοδο να "διευρυνθούν οι πνευματικοί σου ορίζοντες" και "να οξυνθεί η κριτική σκέψη" ( αυτές τις φράσεις χρησιμοποίησε τες θα το εκτιμήσει ο διορθωτής.); 

     Απορώ γιατί αυτό το μάθημα εξακολουθεί να ονομάζεται "έκφραση- έκθεση" ! Αφού κανείς δε θέλει να δει κάτι άλλο παρά μία σειρά προδιανεμημένων βημάτων διατυπωμένων στο χαρτί. Κι αν δουν ότι λείπει κάποιο από τα βήματα - που πιο πολύ με βήματα για συνταγή μαγειρικής μοιάζουν- τότε σου κόβουν βαθμό γιατί άφησες τις σκέψεις και την έμπνευση σου να σε συνεπάρει και "ξέφυγες" λένε, "από το θέμα".Μάλλον τελικά αυτό είναι το πρόβλημα.Δεν πρέπει να ξεγεύγεις από τις οδηγίες που σου δίνουν , δεν πρέπει να ψάχνεις άλλους δρόμους , δεν πρέπει να σκέφτεσαι.

   "Συνοψίζοντας ", καλή επιτυχία και δύναμη σε όσους γράφουν αυτές τις μέρες ! Και μόλις περάσει αυτή η περίοδος και ηρεμήσετε ψάξτε να βρείτε την πραγματική έκφραση,τον αληθινό σας εαυτό που μάλλον δε βρίσκεται σε όλα όσα διαβάζατε ένα χρόνο τώρα - και δε θα τα θυμάστε σε λίγο καιρό- !

Αν τραγούδι τελικά είν' η ζωή ....

       Δύο και μισή το βράδυ. Απόλυτη ησυχία  στον άλλοτε γεμάτο  από θορύβους κι ανθρώπους δρόμο. Κανένα αυτοκίνητο, κανένας άνθρωπος. Ίσως  φταίει ο καιρός, το περασμένο της ώρας, η οικονομική κρίση, ίσως φταίνε τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι ή ίσως πάλι φταις κι εσύ. Θυμίζει το λογοτεχνικό μοτίβο της σιγής του κόσμου πριν να συμβεί κάτι συνταρακτικό. Και πράγματι, η παράδοξη αυτή σιγή σβήνει όταν ακούγεται μια δυνατή βροντή που σε ταρακουνάει τόσο έντονα, λες και προσπαθεί από κάτι να σε ξυπνήσει. Ακολουθούν οι πρώτες ψιχάλες, τόσο απαλές, σχεδόν αθόρυβες,σαν να χαϊδεύουν το έδαφος. Μοιάζουν με νανούρισμα που σε ηρεμεί και σε ταξιδεύει .Οι ψιχάλες σταδιακά αυξάνονται και αρχίζουν να χτυπούν το έδαφος. Αστράφτει! Το φως της αστραπής μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του δρόμου είναι τόσο έντονο, λες και σε προκαλεί να ανοίξεις τα μάτια σου για να το δεις. Η βροχή έχει δυναμώσει κι από μελωδική μουσική μετατρέπεται σε ροκ συναυλία. Ο αέρας που σφυρίζει την εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο. Ο ήχος της  είναι τόσο αρμονικός που αντί να σε τρομάζει και να σε κάνει να κλείσεις τα παντζούρια,  θες να τα ανοίξεις διάπλατα για να ακούσεις τη μουσική που παίζει η φύση. Φυσικά αυτή η μουσική καμία σχέση δεν έχει με την παραφωνία των αυτοκινήτων που συνήθως μονοπωλούν αυτό το δρόμο. Σιγά σιγά η βροχή σταματάει, οι ψιχάλες χαϊδεύουν το έδαφος κι ο άνεμος σφυρίζει ρυθμικά την τελευταία του νότα. 

Μπόρα ήταν και πέρασε!

     Μπορείς να ηρεμήσεις. Μέχρι το πρωί όλα θα 'χουν στεγνώσει.Θα μπορέσεις να βγεις χωρίς να  στάζουν νερά από τα μπαλκόνια , χωρίς να φοβάσαι μήπως και χαλάσουν τα μαλλιά σου, χωρίς να χρειάζεται να κουβαλάς ομπρέλα, χωρίς να προσέχεις μη γλιστρήσεις. Κι όλα θα είναι όπως πριν. Τα αυτοκίνητα, ο κόσμος, τα φώτα των φαναριών κι όχι της αστραπής. Όλα! 

    Γιατί  μας ενοχλεί η όποια ξαφνική βροχή  αλλάζει για λίγο την κανονικότητα της οργανωμένης σε κουτάκια ζωής μας. Μας ενοχλεί η όποια μελωδία εμφανίζεται στην καθημερινή παραφωνία μας προσπαθώντας να μας μάθει ότι υπάρχουν και νότες που βρίσκονται πάνω από το πεντάγραμμο.Έτσι έχουμε μάθει. Κλείνουμε τα μάτια μας στις αστραπές που προσπαθούν να μας δώσουν κάτι από τη λάμψη τους. Βουλώνουμε τα αυτιά μας στις βροντές που μας ταρακουνούν. Μπόρα είναι θα περάσει, λένε οι παλιοί. Γιατί να την αφήσουμε όμως να περάσει και να μην ακούσουμε κι αυτό το τραγούδι; Μα η απάντηση είναι τόσο απλή. Δεν ακούμε τέτοια μουσική, προτιμούμε τα εμπορικά.

     Πράγματι δεν είναι και τόσο εμπορική αλλά ίσως μερικές φορές είναι καλό να δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ακούσει και να μάθει κι άλλες μελωδίες,λίγο διαφορετικές. Αν η ζωή είναι μουσική το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να χορέψουμε στο ρυθμό της!

Κάπως έτσι ίσως . . .